Het was juffrouw Liekens - tweede kleuterklas in de Sint-Agnesschool Brasschaat - die opmerkte dat ik iets heel bijzonder deed...  Terwijl de ganse klas mooi samen met de grammofoon Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht zong perste ik eerder iets al pom pidom padam pam pam uit mijn longen...  Het bleek de baslijn te zijn van het arrangement op die bewuste 33-toerenplaat. 

De juf vertelde dit tegen mijn moeder, die thuis wat extra proeven op de som nam met andere muziek - toen allemaal op vinyl of cassetjes - maar haar besluit stond vast...  Steven zal vanaf het 3e studiejaar (dat was toen zo) naar de muziekschool gaan, of hij nu wil of niet...   En koppig als ik was, eigenlijk was het aanvankelijk dat laatste... 

Na de goede raad van de kleuterjuf volgde mijn moeder mijn muzikale skills zeer goed op...  Destijds was pianoles volgen nog niet zo vanzelfsprekend (met een wachtlijst) en bovendien was er financiëel toen ook weinig ruimte...   Dus eerst begonnen met tokkelinstrumenten (eerst een banjo van nonkel Rik) vervolgens dan toch geld voor een bescheiden mandoline...  en in de loop van dat jaar stopte een nicht met piano dus konden wij dat instrument overnemen.  Van mijn 10 tot 15 jaar volgde ik én mandolineles én pianoles.  Mijn moeder keek erop toe dat ik geregeld met mijn muzikaal talent naar buiten kwam...  zowel op kleine als grotere gelegenheden...  Dat kon even goed stijlvolle klassieke muziek in de kerk zijn, als humoristische kolder met mijn toenmalig (leeftijd 12 jaar) groepje De goei mannen waarvan ik eigenlijk de enige muzikant was.  Filip sloeg mee het ritme op lege Dashtonnen en Hans speelde de akkoordjes op een elektrisch orgeltje volgens het schema dat ik gedetailleerd voor hem had uitgeschreven.  Op elk schoolfeest waren we dé topact. 

Jammer genoeg heb ik die zelfde periode mijn moeder veel te vroeg moeten afgeven.  (Meer daarover in het lied Nooit meer in de programma's Aftoetsen en Great Balls of Beyers) 

Nadien werd piano al snel mijn favoriet instrument...  daar lag vanaf mijn 15e dan ook de focus op. 

Ik had het ongelooflijke geluk om de toen pas afgestudeerde Rita Roets als pianoleerkracht toegewezen te krijgen.  Zij wist me perfect te motiveren om Bach en Czerny in te studeren terwijl ik als puber echt wel in andere dingen geïnteresseerd was...   Misschien was de concurrentie met medestudente Christine Maes ook wel doorslaggevend in dat alles...   We zaten allebei bij de besten uit de pianoklas.  We waren stikjaloers op elkaars talent maar hadden mekaar ook nodig.  Het ene jaar had Christine 96% en ik 93%, het volgende jaar andersom...   Ik verdenk Rita er stiekem van - haha - om ons afwisselend de primus te laten zijn en zo beiden gemotiveerd te houden om uit te blinken.  Mijn allereerste quatre-mains was trouwens ook samen met Christine, een muziekstuk door Rita zelf geschreven...  ja, Rita wist ons te motiveren.  
Kort na corona wou ze in alle stilte met pensioen vertrekken, maar dat was buiten ons gerekend...  Haar eerste lichting studenten was die avond aanwezig en heeft toen passend afscheid genomen. 

Mijn allereerste echte band, met Alex Berckmans en Ferre Van Gorp...  

Hoewel we toen niet de grootste successen scoorden, hebben we daar toch voor het eerst echt in volle overtuiging onze eigen muziek gemaakt en ontdekt dat het publiek er nog niet klaar voor was...   Maar op artistiek vlak een ongelooflijke leerschool en in ben nog altijd trots op de muziek die we toen schreven, en het feit dat we alle zondagen opgaven om urenlang te creëren en repeteren - onderbroken door ne spaghetti 's middags op de Dageraadplaats.

Ja, ook ik speelde ooit in een heuse rock- en coverband...  Shiftwerk en obligate verwachtingen van dertigers maakten dat het eens een keertje stopte, maar er was een tijd dat ik met Tonnie Voorspoels (drum), Bert Vandenberghe (gitaar) en Luk D'haene (bas) de podia - en dan vooral in de regio tussen Antwerpen en Mechelen - onveilig maakte.  Soit, we zijn er toch ooit in geslaagd om Wigbert (Ebbenhout blues) in ons voorprogramma te hebben !

Maar het is wel in die periode (we spreken hier over eind jaren 80 tot half jaren 90) dat het feestbeest zich in mij ontwikkeld heeft.  Als er een nummer gespeeld werd waarbij iemand meer op de voorgrond moest staan keken de anderen altijd naar mij...  (we hadden immers geen aparte leadzanger)...  de drummer had het misschien wel willen doen maar die moest blijven zitten.

Al jaren treden we niet meer officiëel op, hoewel bij een belangrijk feest in onze eigen vriendenkring toch heel af en toe een uitzondering wordt gemaakt.

Onze huidige belangrijkste activiteit is elk voorjaar 4 dagen naar telkens hetzelfde huisje in de Ardennen gaan, daar de meubels opzij schuiven en heelder dagen jammen...  vroeger deden we ook moeite om zelf te koken, tegenwoordig zijn we op een leeftijd gekomen dat we de plaatselijke horeca ook iets gunnen...

Het lijkt nu achteraf misschien een kleine tussenstap...  en onze verschijning was niet overal een succes, maar toch was de korte samenwerking met Tom Gibens een belangrijke fase in het durven naar buiten komen met eigen werk...  De eerste versies van Rund en Reine Roede ontstonden immers in deze periode...  En toch, eigenlijk was het niet meer dan een opeenvolging van mijn eigen nummers, op een ludieke wijze aangekondigd door Tom.  Eerlijk gezegd, we kregen alleen maar appreciatie op plekken waar men ons persoonlijk kende, bij onbekenden werkte het gewoon niet...  Ik zelf had duidelijk nog veel te leren.  Maar dat duwtje in de rug door Tom had ik toen toch nodig...  

Tot 1995, toen Captain and the Cavemen ermee ophield, speelde ik vooral op veilig...  achter mijn klavier en af en toe als zanger voelde ik mezelf op mijn gemak...   Toch kwamen er geregeld meer theatrale uitdagingen op mijn pad...   

Mijn samenwerking met Rudy Claeys in Theater Buys heeft mijn blik op dat vlak fel verruimd.  Hij sleurde me mee naar de authenticiteit, de kwetsbaarheid...  en leerde me dingen doen die ik daarvoor nooit durfde...  Of de kwaliteit destijds altijd even goed was durf ik te betwijfelen, maar inhoudelijk schreven we toch acts waarvan de inhoud in 2025 actueler dan ooit is...   

Door een ernstig ongeval van Rudy in 2003 is onze theatersamenwerking toen abrupt gestopt...  maar werden we wel vrienden voor het leven.  Nog eens 13 jaar kwam er dan toch een nieuwe samenwerking in het elders beschreven Fractie van een seconde.  Rudy en Stef waren immers de bezielers van deze productie.  Huidig hoofdacteur Michael nam in 2023 de fakkel van Rudy over.  

Goeie vriendin Anne De Clerck studeerde af als orthopedagoge.  Als eindwerk maakte zij een dansvoorstelling (gebaseerd op de 5 oerritmes van Gabrielle Roth) en dit samen met Wiske en Ivo, 2 personen met een verstandelijke beperking.  Nu lijkt dat de normaalste zaak maar toen was dat revolutie - Anne had lef en veranderde de wereld een beetje....  Voor de muzikale ondersteuning deed Anne beroep op Len Van Kuijk en mezelf - zeer fijne herinneringen aan deze samenwerking.  

Juni 1997 speelden we deze voorstelling meermaals in het Antwerpse Raamtheater.  Het publiek besefte toen dat we iets heel krachtigs brachten - uitkijkend naar een toekomst waarin dit meer zou gebeuren.

Bij elke feestgelegenheid op het werk werd het al snel de gewoonte dat ik samen met mijn collega Piet liedjes over het feestvarken van de avond schreef.  Dat werden er al snel meer dan 100 in totaal.  Een enkele keer, bij de verkiezingen van 2000, resulteerde onze creativiteit - met extra ondersteuning van Carl Van Dyck - zelfs in een heuse verkiezingsshow in café De Pomp in Hove.  Elke partij kreeg er heerlijk van langs.

Augustus 1997, een maand die in mijn geheugen gegrift staat als geen ander.  Gedurende 9 dagen had ik de ongelooflijke eer om een zomerworkshop songwriting te volgen bij grootmeester wijlen Bram Vermeulen. 

De eerste dag tekende hij voor ons "de schaal van geen oordeel"...   Het was een soort driedimensionaal schema nog voor dat begrip eigenlijk echt bestond... Tientallen assen die elkaar kruisten in alle richtingen met op elke as schijnbare tegenstellingen...  zoals bvb "zelftherapie versus publieksvermaak" of "absoluut rijm versus regelloos woordgebruik" ... enz...   We kregen de opdracht om ons ergens op dat schema te plaatsen, hoe we onszelf zagen, hoe we wensten dat het publiek ons zou interpreteren...  Eenmaal die keuze gemaakt zou dat de leidraad worden voor onze schrijfopdrachten de volgende 9 dagen.  

De dagen die daarop volgden verliepen volgens een vast stramien...  in de voormiddag echt les, over zeer verscheiden inhouden muzikologisch, taalkundig maar zeker ook filosofisch...   vlak voor het middagmaal kreeg eenieder dezelfde opdracht, ik herinner mij bijvoorbeeld 
- schrijf een lied vanuit een recente droom
- schrijf een slaaplied
- schrijf een drinklied
- schrijf een strijdlied

Vervolgens kregen we een namiddag tijd om iets te maken in één van de ruimtes van het vormingscentrum Destelheide te Dworp waar we toen verbleven.  Verspreid over het domein stonden meerdere piano's.  Mijn lied Factuur 637 (vanuit een droom) schreef ik in een kille kleedkamer, maar wat een fantasie kwam er toen los in mij. 

Na het avondeten was er dan concert met de nieuwe liederen.  Onmiddellijk na je performance kreeg je feedback van de groep rekening houdend met de plek waar je jezelf had geplaatst op de schaal van geen oordeel... Intensief, confronterend maar o zo leerrijk...  Die week heeft mijn muzikant-zijn een enorme nieuwe wending gegeven. 

Ik vind niet dat ik toen mijn beste liederen heb geschreven, maar vooral de insteek, de manier van schrijven kreeg een gans andere impuls.  Echter twee van mijn topnummers - Rund en Nooit meer - kregen in die week wel definitief vorm. 

Mijn toenmalig drinklied - De koning op zijn kruk - is sindsdien in de schuif beland, maar zal in het theaterprogramma Aftoetsen (2026) een nieuw leven krijgen... 

Bram deelde elke zomer opnieuw zijn talent met andere (beginnende) songwriters...  Prachtig wat hij voor velen heeft betekend... Hoe droef dan ook dat deze man ons zo vroeg en onverwacht heeft verlaten.  

De workshop bij Bram was dan wel zeer verruimend, maar eerlijk gezegd... bang dat ik was...  echt bang om zelf met mijn eigen nummers op een podium te gaan staan.  Het zou tot 2005 duren tot ik voor het eerst avondvullend hiermee naar buiten zou komen.  

Afgewerkte versies van liederen als Schakel, Reine Roede, Rund en Mathilde werden voor het eerst aan het grote publiek voorgesteld, en die houden er duidelijk van. 

Wie vandaag Great Balls of Beyers boekt in zijn tuin of leefkamer, krijgt deze nummers ook aangeboden.  

Gelieve te luisteren en Daar is hij werden qua regie onder handen genomen door Sven Claeys... maar al snel werd duidelijk dat we samen ook wel het publiek konden boeien...

Na de debuutshow Wat wij ons nog herinneren van 2019 - weliswaar gebracht in 2007 - deelden we nog verscheidene jaren het podium.  Zoals het vele artiesten verging hadden ook wij op een bepaald moment te uiteenlopende meningen en is de samenwerking gestopt, maar voor wie er aan zou twijfelen : wij twee kunnen echt nog wel samen door één deur, alleen fysiek misschien niet... 

Toch jammer dat we moesten stoppen, want het publiek vond ons echt wel leuk... 

We presenteerden ook ooit samen een gala-avond in de Warande in Turnhout. 

Voor Karowe Nemmeke schreef ik destijds het - in alle bescheidenheid - wondermooie lied Bioscopen en Theaterzalen...   Als je heel lang blijft applaudisseren na een theatervoorstelling durf ik dat nog wel eens brengen.... 

Keihard gewerkt aan een opvolger voor Gelieve te luisteren...  en dat werd Daar is hij.

Muzikaal artistiek zonder twijfel één van de sterkste dingen die ik ooit geschreven heb... maar... 6 uur voor de première was mijn schoonvader overleden... na veel wikken en wegen toch maar besloten dat "the show must go on"... 

De Steven Beyers van die avond was echter niet meer dan een schaduwschim van zichzelf... het nieuwe publiek was best tevreden, maar zij die Gelieve te luisteren zagen waren ronduit ontgoocheld... 

Nochtans...  Enkele nieuwe nummers van die avond - Ravioli, Zware Schapen, Vreemdgaan, Het bed van den Timmy - zijn heden zeer geliefd...  

Daar is hij is zo een beetje als The Dreaming van Kate Bush...  Weinigen moesten ervan weten op het moment zelf, achteraf werd er met veel meer waardering op teruggekeken. 

Jaja, elk zichzelf respecterend muzikant heeft ooit een cd met eigen werk uitgebracht...  In een zeer fijne samenwerking met Tijl Corremans (Voice Male) hebben we het beste uit Gelieve te luisteren en Daar is hij samen op een schijfje vereeuwigd.  Bijzonder aan de plaat is de combinatie van 6 live-opnames, 3 sobere studio-uitvoeringen maar ook 4 volledig georchestreerde nummers.  De playlist ziet er als volgt uit... 

1. Kijk eens aan
2. Yolande
3. Rund
4. Mathilde
5. Blij
6. Gelieve te luisteren
7. Zware schapen
8. Reine roede
9. Nooit meer
10. Ravioli 
11. Vreemdgaan
12. Het bed van den Timmy 
13. Afscheidsmars

De academie van Lier biedt een cursus theaterregie aan.  Aan de afstudeerprojecten van 2013 heb ik mooie herinneringen.  Na een reeds vroegere geslaagde samenwerking met 1,2,3,blindot heeft goede vriendin en cursiste Anne De Clerck mij vaak meegenomen naar verplichte theatervoorstellingen over gans Vlaanderen...  (wat een wereld ging voor me open) en vervolgens overtuigd om de muziek te maken voor haar afstudeerproject, het stuk Madame de Sade van Yukio Mishima, over een confrontatie van vrouwen die elk in een andere relatie staan tot de afwezige man Markies Alphonse de Sade. 

Ik schreef een toch wel beklijvend wederkerend thema dat telkens in een zeer andere modus werd gespeeld. 

Ik denk met veel plezier terug aan de samenwerking met André Voorspoels (klarinet) en de toen nog piepjonge Sebastian Enriques (accordeon)
Bezoek zeker ook eens één van zijn concerten. 
www.sebastianenriques.com  

Kees Meerman... de eerste ontmoeting met hem zal ik niet snel vergeten.  Tijdens zijn solo-concert stapte ik uit het publiek mee op het podium en we speelden samen "Hymn to her" van The Pretenders zonder enige voorbereiding, maar wel boenk erop.  Uit deze bijzondere occasionele ontmoeting in 2014 volgde veel moois...   Zo speelden we ooit in de kalverenstal van een Waalse boerderij voor prinses Claire, was ik meerdere jaren de vaste pianist bij zijn leerlingenconcerten (Kees is een uitmuntend zang- en theaterdocent) én last but not least, brachten we ook meerdere seizoenen de hilarische Depressieve Valentijnsavond.

Dit is sinds 2016 tot de dag dat ik sterf mijn belangrijkste nevenproject.  Naast mijn werk als pianist ben ik ook als klank-, projectie- en lichtman (dus niet op het podium zelf !) betrokken bij de ervaringstheaterproductie "Fractie van een seconde" over verkeersveiligheid en veerkracht. 

Michael Ghysels raakte verlamd bij een ernstig auto-ongeval, Stef Vanlee werkt al 25 jaar op de spoed als MUG-verpleegkundige... Samen bundelen zij hun ervaringen tot een voorstelling die aanzet tot reflectie, niet met een belerend vingertje maar wel via zeer persoonlijke verhalen (niet enkel die van henzelf maar ook van slachtoffers en veroorzakers) 

Mensen vragen me wel eens waarom ik hieraan meewerk... "want uw plaats is toch op het podium en niet ernaast"...  Awel, ook al staat Stef en zit Michael op het podium en ik niet, toch spelen we deze voorstelling effectief met 3.  Timing, tempo, sfeer, scenografie, in dat alles ben ik een zeer bepalende factor...  Daarnaast is bovenal het thema ook te belangrijk, in die zin voelt elke voorstelling wel als "3 vrienden die weer een stukje geschiedenis schrijven"  Ik moet ook toegeven dat deze voorstelling mij de gelegenheid biedt om in verschillende Vlaamse schouwburgen de wegen te leren kennen.

Fractie van een seconde wordt gemiddeld zo'n 40 keer per seizoen gespeeld, meestal voor scholen en bedrijven, maar op volgende data ook openbaar. 

27/02/2025 - 20u
CC Vredeberg - Lier
Tickets kopen - Rotary Lier

29/04/2025 - 20u 
Lochristi
www.lochristinaar.com 

04/05/2025 - 19u30
Minardschouwburg - Gent 
Kies tickets - VIERNULVIER

Meer info ? 
www.fractievaneenseconde.be 

Mijn hoofdberoep speelt zich af in het psychiatrisch ziekenhuis Bethanie in Zoersel, waar ik als psychiatrisch verpleegkundige in de interne mobiele ploeg de acute tekorten opvang wanneer er collega's ziek vallen.   In de praktijk betekent dat dus dat ik altijd zeer goed op voorhand weet wanneer ik moet werken, maar heel vaak niet waar.  (Als ik niemand moet vervangen - wat weinig gebeurt - dan werk ik op een acute opnamedienst)  Een job dus die zekerheid (handig als je daarnaast gaat optreden) combineert met een verrassende inhoud (goed om je geest scherp te houden).  Ik werk dus vooral vroege en late shiften, en best ook vaak in het weekend.  Over de middag overlappen de shiften elkaar, en ben ik "iets minder nodig om het roulement te kunnen garanderen"...  Op die momenten mag ik van mijn werkgever ook mijn muzikaal talent aanwenden.  Niet als muziektherapeut - dat diploma heb ik voor alle duidelijkheid niet - maar wel gewoon vanuit het gegeven mijn eigen talent te gebruiken om andere mensen fijne momenten te bezorgen.   Dit resulteert zowel in zangmomenten (kleinschalig in de Piazza, grootschalig onder de naam Bethanie zingt) en ook zeer intimistische muziekmomenten op de zorgeenheid waar jonge mama's met postpartumproblematiek samen met hun baby kunnen verblijven.  De speelmat wordt dan letterlijk naast de piano gelegd... en we zien wel waar we op dat moment zin in hebben...  Echt heerlijke momenten, dankbaar aan mijn werkgever dat ik die opportuniteit krijg.